As alles wat u van die platteland van Japan weet, is wat u buite u koeëltreinstrepe sien op loop tussen Osaka en Tokio - 'n skilderagtige banaliteit wat binne 'n sentimeter van sy lewe reggekry het - sal Hokkaido u verras. Hierdie noordelikste van die belangrikste eilande in Japan is ook die hardste, koudste en minste gevestigde land, en beslaan 22 persent van die land se landmassa, maar net 4 persent van die bevolking. Daar is 'n paar wonderlike stede en baie skilderagtige (en stadig sterwende) dorpe. Maar die ware trekke is die uitgestrekte oerwoude (wat 70 persent van die eiland beslaan), sy vulkaniese pieke (sommige van die vuurwerke is aktief), sy sagte somers, sy wesensagtige Westerse plase, en bowenal die winter, wat 'n goeie ses maande duur en lieflike sneeu (191 duim per jaar) bring.

Hokkaido in die winter is waarlik towery. Niks in die gidsboeke, foto's of GoPro-video's kan u voorberei op die verbasende skoonheid van hierdie harde land nie. Dit is nie toevallig dat baie van Japan se beste kunstenaars - Akira Kurosawa, Haruki Murakami, Takuboku Ishikawa - baie uitstekende werk gelewer het in sy winteragtige gebiede nie. Hokkaido is die omgewingsekwivalent van die epos; hier is 'n harmonie van natuurlike vorms wat min of meer gelykstaande is aan die aarde wat die mikrofoon laat val ... vir ewig.

Hokkaido is die vaderland van die Ainu, die vervolgde inheemse inwoners van die eiland, wat hul kultuur hardnekkig bewaar het ondanks die beste pogings van eeue se Japannese besetters. Dit is Japan se groot wilde grens. Dit is die Noorde anderkant die muur; dit is Diep Aarde. Die Skandinawies-geïnspireerde interieur van die Lookout Cafe in Niseko; die uitsig op Mount Yotei vanaf Niseko Village. Takashi Yasumura

Die eiland was nog altyd gewild onder Japannese wittebroodsreisigers en wintersporters, maar die afgelope tyd begin baie ander mense ernstig kennis neem van hierdie wonderland in die noorde. Toerisme is baie hoër, veral uit ander Asiatiese lande. Ontwikkelaars neem kennis daarvan en brei hotelle en lokale uit, en daar is selfs gerugte dat Chinese beleggers agter die skerms besig is om water- en minerale regte regoor die eiland op te vang. Maar die regte wegspringgeweer sal vanjaar verskyn, wanneer die 33 kilometer lange Seikan-tonnel wat Hokkaido met die hoofeiland Honshu verbind, uiteindelik die ikoniese Shinkansen, of koeëltreine, in Japan sal begin akkommodeer. Dit sal net meer as vier uur neem om van Tokio na Hakodate, die suidelikste stad van Hokkaido, te reis, wat 'n naweekreis vanaf Tokio nie net moontlik maak nie, maar ook regtig regtig aanloklik is. Sommige sê niks gaan regtig verander nie - die eiland se bevolking sal steeds gryser en kleiner en armer word. Die harde kernversterkers is daarvan oortuig dat die toerisme-oplewing onder leiding van Shinkansen nuwe lewe in die noorde sal blaas. My beste vriend in Tokio skud net sy kop vir my vraag en sê vir my om die Ainu te vra wat hulle dink.

Niks in die gidsboeke, foto's of GoPro-video's kan u voorberei op die verbasende skoonheid van hierdie harde land nie.

(Verdomp.)

Hoe dit ook al sy, ek dink dit is die tyd om te besoek, wanneer dinge nog tussenin en onstabiel en vreemd is. Voordat ou Hokkaido eindig en nuwe Hokkaido begin, voordat hierdie harde, trotse eiland ondergrawe word deur die noodlot wat daarop wag.

Dit sneeu in Sapporo as ons land.

Dit sneeu altyd in Sapporo, blyk dit. As gevolg van 'n bykans konstante opeenhoping van Noordpool-weer uit Siberië, is Hokkaido se hoofstad een van die betroubaarste sneeustede op die planeet. Gegewe alles wat ek gelees en gehoor het, verwag ek dat ons vliegtuig reg in die middel van 'n stormwindende, beer-beleërde toendra sal land. The Lookout Cafe is 'n kort skyfie vanaf die bokant van die Niseko-gondel. Takashi Yasumura

Die nuwe Chitose-lughawe is egter allesbehalwe wildernis. Soveel as wat dit moontlik is vir 'n lughawe om te knal, is New Chitose besig om te knal. Dit lyk asof dit na die Apple-ontwerp estetika geskoei is: skoon, futuristies, maklik om te gebruik. Die winkels loop oor van vakuum-verseëlde mielies en whiskies en Ainu-snuisterye en Nippon Ham Fighters-truie en meer sjokoladebakkies as waaraan jy 'n stokkie kan skud — Hokkaido is immers bekend vir sy melkerye. Dit is 'n hemelse hemel en jy kan maklik 'n halwe dag verloor en al jou duikers koop hier, en dit is wat die skare Chinese toeriste wil doen. My Chinese-Amerikaanse vennoot - ek sal haar me. Marvel noem - herken die aksent onmiddellik. Beijing, al die pad.

Terwyl ons ons sneeustewels na bagasie eis saam met die derde lid van ons trojka, La Bachatera - Japannees deur Fort Lee, New Jersey - sleep, sien ek my eerste beer. Ek het beer-spot 'n prioriteit op hierdie reis gemaak, aangesien die beer, wat lank deur die Ainu vereer word, sentraal staan ​​in die Hokkaido-handelsmerk. Hierdie beer, helaas, is slegs 'n advertensie, 'n grootmaat kaiju wat die Sapporo TV-toring met 'n enkele krap van sy massiewe poot knip.

Ons plan was om een ​​nag in Sapporo te bly en dan vooruit te sak na die berg Yotei, die geestelike hart van Hokkaido. Een ding wat u egter moet in ag neem as u die noorde in die winter besoek: die weer lei die vertoning. Takashi, die portier by die Cross Hotel, stel ons in kennis dat die paaie wat na Mount Yotei lei, weens sneeu gesluit is. Miskien sal dit môre opklaar. Miskien nie.

Op advies van Takashi doen ons die standaarde: besoek die Sapporo Clock Tower, een van die min oorlewende strukture van die Sapporo Agricultural College wat Westerse adviseurs in die 1870's help vestig het; deur 'n digte sneeu waai om 'n gondelrit te neem na die Olimpiese Winterspele-skispringstasie van 1972 vir die uitsig op Sapporo en die Ishikari-vlakte; besoek die ou Sapporo-brouery en besoek al die oesjaar advertensies; gholf om die Miyanomori Internasionale Kunsmuseum en die Hokkaido Museum vir Moderne Kuns; en rond dinge uit deur Hokkaido-sopkerrie te eet by Treasure en Genghis Khan-braai by Itadakimasu (albei is Sapporo-spesialiteite, en albei is uitstekend). Gedurende ons wandeling eet ek byna gedurig, van hoek-stalletjie-gyoza tot karretjieverkoopte gebakte yams. Soos in die meeste Japannese stede, is u nooit meer as 20 treë van 'n koue drankie of 'n warm snytjie heerlikheid nie, wat impulsnosing amper onmoontlik maak om te weerstaan.

Sodra die nag aanbreek, gaan ons waar die aksie is: die Susukino-vermaaklikheidsgebied, wat lyk soos die minder verswakte, kafeïeneerde jonger broer of suster na Kabukicho in Tokio. In hierdie lewendige dwarshorlosie van kroeë, restaurante en neon word drankies miljoene mense per nag geskink. Op bykans elke hoekmeulskole van gashere in gifhaarkappers wat meisies in klubs probeer lok, terwyl hulle agterna rondspeel in swemparke, en dit bied 'ek is nie vir jou' binders vol vroue aan nie. Dit is waar Hokkaido se kinders kom af —En waar toeriste opgewonde raak. 'N Straat in die middestad van Sapporo. Takashi Yasumura

Dawn vind ons klein driemanskap op die Curb Market, wat rondskuif van ou sneeu. Dit is Sapporo se tweeblok-antwoord op die Tsukiji-vismark in Tokio, wat bars van koningskrap en hele skale gedroogde haring en 'n wye verskeidenheid plaaslike produkte. 'N Toeriste-lokval, ons is gewaarsku deur die plaaslike bevolking, maar ek val nie 'n sushi-ontbyt in die stad oor met die varsste seekos in Japan nie. Terwyl ons bokse individueel toegedraaide aartappels Hokkaido-mielies koop vir weglêery, praat La Bachatera die eienaar, 'n lang, selfversekerde kneuser, om 'n sushi-restaurant aan te beveel wat minder toeristies is.

Marusan Tei is wonderlik, sê hy en blaas op. Ek eet self daar. Nie te duur nie.

Ons beland by 'n lang tafel saam met 'n alleenstaande Japannese toeris, in haar twintigs. Haar kamera is massief. Wat die donburi vir seekos betref, dit is super-oishii, veral die uni. Ons eetmaat neem dit ook goed, en laat nie een ryskorrel agter nie.

Terug by die hotel kuier me. Marvel en La Bachatera saam met Takashi, vir wie hulle 'n ernstige glans gegee het. Hierdie lang, aantreklike, doeltreffende, eg vriendelike jong man is Hokkaido se beste advertensie vir homself. Ons plan was om na Otaru en dan Niseko te gaan en dan die Ainu-museum in Shiraoi te besoek - na 'n sirkel teen die kloksgewys rondom die berg Yotei. Maar Takashi, wat al die jongste weernuus het, stel voor dat hy in die teenoorgestelde rigting gaan om die paaie na Niseko 'n bietjie meer tyd skoon te maak.

Die sneeu val liggies as ons ons tasse in die taxi pak. Takashi staan ​​die hele tyd buite in die koue sonder 'n jas, vlokkies wat in sy hare ophoop. Terwyl ons wegtrek, buig hy diep. Ek raak seker sentimenteel, want sy toewyding raak my.

In die motor sit ek my kop neer. Toe ek wakker word, kom ek agter dat die wêreld verander het. Ons het yukiguni — Snow Country — regtig betree. Die hoogte, gekombineer met gereelde stormfronte uit Siberië, maak Niseko 'n sneeu-liefhebbersparadys. Takashi Yasumura

Hokkaido se winterlikheid is oorweldigend in sy omvang en duiselig in sy mille-feuille-kompleksiteit. Ek staar, sprakeloos, na die golwende drifte van Siberiese sneeu, na die hoë alpe in die verte en na die eindelose oerwoud wat hulle bedek. Die Lake Shikotsu is voor ons, 'n calderameer wat blou is soos 'n oog, omring deur drie vulkane en omhul deur 'n waas van bevrore, argaïese bome. Hierdie land is 'n ware lied van vuur en ys. In die dae voor die Japannese aankoms, toe dit net Ainu was, was dit ook 'n wolweland, wat oor die berge heen opgegaan het. Ons is nou in Deep Hokkaido, so diep as wat u kan kry as u in 'n verhitte, onberispelik toegeruste kajuit is.

Net toe ek wil praat, stap 'n rooi jakkals die pad uit, 'n uitroep van kleur teen die dryf. Dit gee ons 'n enkele onverskillige blik voordat ons weer in die bome gly. Soos Shimamura in Yasunari Kawabata se roman Sneeuland , Ek voel hoe my bors opstaan ​​na die onuitspreeklike skoonheid daarvan.

Hokkaido se winterlikheid is oorweldigend in sy omvang en duiselig in sy mille-feuille-kompleksiteit.

Die blywende ironie van Hokkaido is dat die natuurlike eienskappe wat dit vir buitestaanders so onweerstaanbaar maak, die eiland in die eerste plek van hulle af beskerm het. Hierdie afgeleë, onherbergsame land was duisende jare lank net Ainu en Ainu. Die Ainu is 'n inheemse volk met 'n ligter vel en hariger liggame as die Japannese en het 'n animistiese beskawing geskep wat die Japannese ideaal verpersoonlik om naby die natuur te leef, om soos Bashō te wees, vriende te wees met die vier seisoene - wat jy sou dink sou hulle dalk 'n pas gegee het toe hulle uiteindelik in die 1300's met die groeiende Japanners in aanraking gekom het.

Helaas, dit het nie. Toe die Japannese noordwaarts Hokkaido binnedring, het hul aanvalle handel, alkoholisme en oorlogvoering gebring en die Ainu stadig uit die suidelike dele van die eiland gedryf. Maar die Japannese kolonisering van Hokkaido het eers regtig in die 1870's opgestyg, toe amptenare van Meiji begin vrees het dat Rusland die eiland sou beslag lê. Dus het die Meiji-regering 'n moontlike inval teen 'n werklike een teëgestaan. Duisende setlaars, waarvan baie samurai’s nie toegestaan ​​is nie, is noord getrek, gelok deur belastingamnesties en grondtoelaes. Hele pioniersnedersettings is uitgewis deur weer, siektes en oesmislukking — tog het die regering, wat al die natuurlike hulpbronne nodig het om sy modernisering aan te wakker, nodig gehad. Uiteindelik is Hokkaido verower.

Vir die Ainu was dit die einde — omtrent so naby aan die apokalips as wat u kan ervaar en is daar nog steeds om daaroor te praat. Die Japannese het boonop die hele land aangegryp, 'n beleid van gedwonge assimilasie, wat die Ainu van hul name, hul taal, hul kultuur en selfs hul tatoeëermerke ontneem het. Die Ainu is verbied om salm te hengel - soos om die Japannese te verbied om rys te verbou. Baie is gedwing om in slawe in myne te swoeg en om die visserye van die oorwinnaar in te wag. (As u wil weet waar die Japannese keiserlike programme vir Korea, Taiwan en China begin het, hoef u nie verder te soek as Hokkaido nie.) Om sake des te aakliger te maak, het die Japanse regering selfs geweier om die Ainu as inheemse bevolking te erken totdat Ainu-aktivisme was. gehelp het om daardie waansin omver te werp - in 2008 . Diskriminasie teen hulle bly hoogty vier.

En tog, ten spyte van alles, is die Ainu steeds in Hokkaido en maak hulle hul wêreld. In die afgelope dekades was daar 'n duidelike herlewing van trots in die Ainu-tradisie. Jong aktiviste het opgeneem waar hul ouderlinge opgehou het, en die Ainu-taal, lank op die rand van uitwissing, ervaar 'n geringe herlewing. Kunstenaars soos Oki Kanno en Mina Sakai van die musiekgroep Imeruat getuig van die oorlewing van die Ainu-kultuur.

Die Ainu is Hokkaido, en oral waar jy op die eiland kyk, vind jy spore daarvan. Maar as u 'n reisiger is en Ainu van naby wil sien, is die kans groot dat u uiteindelik sal doen wat ons doen. U loop af na die kusdorp Shiraoi, en daar aan die oewer van Lake Poroto vind u die Porotokotan Ainu Culture Village. Met replika's van tradisionele grasdakhuise (chise), 'n nie-interessante museum, en die beste van alles, eerlik-tot-goedheid Ainu, is Porotokotan inheemse kultuurtoerisme op sy mees handboek. Die tuin van die Miyanomori International Museum of Art, in Sapporo. Takashi Yasumura

Die enigste ander besoekers is 'n Chinese paartjie. Ten spyte van ons skamele getalle, lewer die Ainu-personeel 'n opvoering in een van die sakke onder 'n donker afdak van droog salm. Die MC maak 'n grap oor hoe hy sy tradisionele klere net nege tot vyf dra. Hy word op die tatami-verhoog vergesel deur ses Ainu-vroue geklee in uitgebreide geborduurde gewade. Die volgende halfuur lewer hulle 'n uitvoering wat sang, dans, insiggewende lesings en 'n demonstrasie van die mukkuri, 'n mondharp, insluit.

Daarna dwaal ons 'n bietjie op die terrein. Neem foto's voor die 50 voet hoë standbeeld van 'n bebaarde hoof van Ainu. Besoek die museum en raak depressief oor die Ainu se aaklige geskiedenis.

Dit is eers as ons op die punt staan ​​om te vertrek dat ons die hokke sien. In die eerste is twee gesonde wit Hokkaido-honde wat opgewonde opspring as hulle ons sien. En agter hulle, in 'n ander hok, op die grond, amper onherkenbaar, is 'n beer.

My eerste ware beerbesigtiging, en dit is nie een of ander manjifieke ur-ursine nie, maar 'n gekrimpte, lustelose gevangene in 'n hok. Gesels versigtig waaroor u wil. Die Ainu het vroeër bere geoffer, so miskien is dit beter as om vetgemaak te word en dan met pyle geskiet te word. Maar ek is nie so seker nie.

Wat dink jy sal gebeur as ons die hok oopsluit? Ek vra.

La Bachatera vryf oor haar neus. Ek vermoed dit sal waarskynlik uitkom en ons eet.

In plaas daarvan dat ons geëet word, besluit ons om deur Shiraoi terug te vaar. Die stad lyk doodter as dood; die bestuurder van die jongmense is almal in Sapporo. Ons stop by 'n yakiniku-restaurant, Ushi no Sato, om die beroemde Shiraoi-beesvleis waarvan Takashi ons vertel het, te probeer. Ontdruk my nie, maar die braai voldoen aan sy reputasie.

Die nag het geval toe ons Niseko bereik het. Ons ry stadig, want dit is selfs dieper yukiguni as wat ons vroeër teëgekom het. Nege voet sneeu het in slegs drie dae geval, en gedurende die hele rit van die rit slalom ons tussen blote mure van masjiengekapte sneeu. Uiteindelik trek ons ​​aan die rand van die stad in 'n geriefswinkel om ons te oriënteer, en die eerste gesig wat my begroet, is twee slordige, wit ski-brosies in 'n sneeubroek wat bier op die parkeerterrein prikkel. The Barn, 'n bistro in die Kimamaya-hotel in Niseko, in 'n gebou geïnspireer deur tradisionele plase in Hokkaido; 'n gang by die Kimamaya. Takashi Yasumura

Spandeer genoeg tyd in Japan, en die skielike voorkoms van wit mense wat wit dinge doen, kan ontstellend wees. Ek sien ander lang wit dudes wat uit die kruidenierswinkel met koffertjies bier spring.

Ons is nie meer in Hokkaido nie, of hoe? Ek vra. Me. Marvel, wat so geskok lyk soos ek, sê: ek dink nie.

Ons stap weer in, maar 'n paar blokke later stop die bestuurder skielik. Ek dink miskien is iets verkeerd, maar hy wys na sy venster. In die verte dreig Mount Yotei, bekend vir sy simmetriese keël en op daardie oomblik oor die mooiste gesig wat ek nog ooit gesien het.

As Snow Country 'n kroonjuweel het, is Niseko dit waarskynlik. Hier tussen die vulkaniese hoogtes van die berg Yotei en die Annupuri-reeks, is die eiland se voorste skigebied, wat gereeld vir die lang seisoen die St. Moritz van die Ooste genoem word, konsekwente sneeu en 'n sjampanjepoeier van byna bonatuurlike perfeksie. Die Australiërs en Kiwi's was die eerstes wat Niseko in 'n ding verander het toe die Japannese ekonomie in die negentigerjare 'n fantastiese sneeu teen redelike pryse gehad het sonder om halfpad oor die wêreld heen te gaan, maar nou het Niseko aanhangers regoor die sneeuliefde aardbol. Die res van die platteland van Hokkaido is miskien plat, maar Niseko bloei. Al hierdie internasionale liefde het hierdie slaperige Hokkaido-stad omskep in 'n bruisende expatsone met die hoogste konsentrasie ronde oë op die eiland. En ons praat nie net toeriste nie; daar is ook 'n groeiende gaijin-gemeenskap wat die hele jaar in Niseko gevestig is - setlaars van 'n ander soort. Berkebome aan die voet van die berg Yotei, in Niseko. Takashi Yasumura

Na 'n paar verkeerde draaie in die dryfgebonde strate - twee verdiepings hoog op plekke - slaag ons daarin om ons hotel te bereik, die skouspelagtige Kimamaya van Odin, wat met sy olmvloere en donker graniet die mooiste kind van die Niseko-boom is. By die inklok gaan ons saam met 'n mooi Asiatiese paartjie. Nadat sy 'n paar sekondes daarna geluister het, fluister me. Marvel, Singapoer.

Nadat ons ons tasse afgelaai het, vertrek ons ​​na die ysige nag, en kies ons weg in die groot massas onlangse sneeu, verby allerhande nuwe konstruksie, sommige interessant, baie boksagtig, verby die koswaens en die besige ski-huurwinkels, totdat ons uiteindelik voor die verligte glorie van die berg staan. Die sneeumense kom nou eers terug van 'n dag van hardloop, en soos ons rondloop, is daar oomblikke wanneer iemand voel dat die hele stad 'n frats is. Daar is selfs tekens in Engels wat besoekers aanraai om nie in die openbaar te braak nie.

Aandete is by Bang Bang, een van die stad se mees geliefde izakayas, ons partytjie tussen twee hartlike Australiese ski-gesinne. Die kushiyaki is mooi gedaan, veral die hokke, alhoewel ek twyfel of ek meer as twee sinne Japannees gedurende ons hele ete hoor. Ezo Seafoods, wat beskou word as die beste in die stad, is net in die straat af - in die sneeu, regtig - so ons loop oor 'n paar uitstekende romerige vars geskuifde oesters. Noudat daar na die sout gesorg word, eis me. Marvel nagereg, dus is dit aan die Niseko Supply Co. vir koffie en galette. Op aanbeveling van die personeel van Kimamaya maak ons ​​die aand klaar by Bar Gyu +, 'n nagkamie wat deur 'n yskasdeur toeganklik is, wat lyk asof dit reg in 'n sneeubank geplaas is. Ons teug Yoichi en yuzu mojito's met enkelmout. Wanneer ons ons rekening betaal, wys La Bachatera ons Australiese bediener baie beleefd daarop dat die spyskaart die woord het Japannees verkeerd gespel.

Vreemd, sê sy. Ek was die hele seisoen hier en het dit nie agtergekom nie.

Die volgende dag is helderblou lug van horison tot horison. Ons duik in die Barn, die restaurant van Kimamaya, vir 'n ontbyt op die A-vlak - selfs die roosterbrood lyk saamgestel - en dan, na 'n stukkie espresso’s by Green Farm Café, is ons op pad na die hysbak na die top van die Niseko Village-skigebied. Glo dit of nie, hierdie eilandseun was eens 'n vaste skiër, maar na my onlangse ruggraatoperasie is ski nie meer op die agenda nie. Op die hysbak is ons die enigste sonder ski's of borde. Ek voel hartseer, maar wat kan jy doen?

Ek sal jou een ding vertel: niks verklaar die gewildheid van Niseko soos om op die berg te wees te midde van al die glorieryke sneeu nie. Die goddelik gebeeldhouwde hellings wemel van skiërs van alle vlakke, van elke hoek van die wêreld. Daar is Chinese van die vasteland in sneeuuitrustings vir huure wat met groot oorgawe omval; meer Australiese aksente as wat ek sedert Melbourne gehoor het; sommige Franse ook.

Die meisies dwaal rond om foto's te neem, maar ek spandeer die meeste van my tyd op die helling en praat stil met die berg Yotei, wie se geselligheid die monnik die Fuji van die Noorde besorg het. Nadat ek amper 'n halfdosyn keer oorval is, beduie ek vir die meisies. Tyd om terug te gaan stad toe. 'N Hysbak in die Niseko Village-skigebied. Takashi Yasumura

Ons het middagete-besprekings by die sterk aanbevole Prativo, wat 'n bietjie buite die oordgebied is, en ons bel dus 'n taxi — en dit is dan wanneer ons Ohtaka-san ontmoet. Bekwame, kundige, koel onder druk, met die reflekse van 'n aanlyn-gamer, is Ohtaka presies die drywer wat u in Snow Country wil hê. Dit lyk of hy my nie eers steur aan my vrae nie. Sy gaijin-verdraagsaamheid is regtig hoog.

Vyftien jaar gelede was buitelanders 'n ware nuwigheid hier, verduidelik hy, maar nie meer nie. As ek hom vra wat hy dink van die toestroming van buitelanders, swyg hy lank en sê dan dat dit ongeveer 80 persent goed was en 20 persent nie so goed nie.

Wissel die Japannese gemeenskap en die buitelanders baie saam?

Hy skud sy kop. Nie in my ervaring nie.

Vanuit wat ek sien, is Niseko minder 'n kontakgebied waar kulture ontmoet en meer 'n uitsluitingsone waar al die uitdagings wat reis in Japan so lonend maak - die taalgrens; die mistificerende kulturele verskille; die voortdurende las om 'n ander in 'n samelewing te wees wat trots is op sy homogeniteit; die plaaslike bevolking self in al hul diversiteit word geblokkeer.

Dit is ook nie net ek nie. Selfs die inwonende gaijin-grap oor Niseko se vreemde omskrywing. Soos Joe, ons Engelse kelner by die Niseko Supply Co., vir ons verduidelik, wanneer die internasionale skare Niseko moet aandurf, sê hulle hulle gaan Japan toe.

Niemand was aanstootlik nie, maar ek het nie na Japan gekom om in 'n veilige omgewing te kuier nie - ek kon dit gratis in Boston doen. En ek is bang dat die geheue van die Ainu nie help nie - het my nie lus gehad vir invalle van enige aard nie. Al is ek net soveel indringer as enigiemand.

Die les hier kan wees dat as u na Niseko kom, probeer om nie eers die Ainu te besoek nie.

In die lente sal die Shinkansen in Hokkaido aankom, en daarmee saam die toekoms. Miskien, soos sommige voorspel, sal niks regtig verander nie, en dorpe soos Shiraoi sal voortgaan om te verdor, en hul jongmense vlug massaal na Sapporo, Tokio en verder. Miskien sal die Niseko Invasion-skrywe oor die hele eiland groot wees. Ek vermoed dat daar mense is wat graag so iets wil sien gebeur. Hulle is beter Niseko as 'n lyk soos Shiraoi.

As ek die moontlike toekoms oorweeg, dink ek aan die Hokkaido-wolf, nou uitgesterf, en ek dink aan die Hokkaido-beer in sy hok, en ek dink aan die Hokkaido-jakkals wat ek op die pad gesien het, wat na ons gekyk het asof ons niks was nie. Die 'galette complete', 'n ontbytgereg by die Niseko Supply Co. Takashi Yasumura

Ek dink aan Takahashi met die vlokkies in sy hare.

En ek dink natuurlik aan die Ainu.

Wat sal die toekoms vir Hokkaido inhou? Wolf, beer, jakkals? Ek weet wat ek wil hê en ek weet wat ek vrees, maar vir die toekoms, om Thomas Mann verkeerd aan te haal: ek kan nie weet nie en u kan my nie vertel nie.

Laat die toekoms bring wat hy wil; vir die oomblik sal ek by Sapporo hou, met sy vars-tot-dood-swaai en sy legendariese ramens. En ek sal by die Hokkaido van Snow Country hou, nie net omdat dit waar en mooi en kosbaar is nie, maar omdat ek miskien eendag en 'n weergawe van die titaniese beer wat ek op die lughawe gesien het, dalk sou ontmoet. Hopelik sal sy my nie probeer eet nie.

Na nog 'n koffie by die Niseko Supply Co. sê ek vir die meisies: Sal ons? La Bachatera vra die rekening voordat ek klaar praat.

Ons bel Ohtaka, en gelukkig vir ons is hy vry vir die dag, so hy skep ons op en dit is dit vir Niseko. Ons sal ons reis afsluit waar die meeste mense eerste van Sapporo af gaan: in Otaru, met sy beroemde glasware en sy skilderagtige kanaal. Dit is 'n historiese hawe en oorleef op toeriste uit Sapporo, maar snags verander dit in 'n ander lyk.

Ons sal snags aankom.

Maar dit is nog in die toekoms. In die hede het ons baie pad om te dek. Ek het nog hoop vir 'n laaste beer.

Ons is terug na Snow Country. Ohtaka vertel ons van sy tyd in die selfverdedigingsmag en van sy twee seuns, albei, voorspelbaar, in Sapporo. La Bachatera vertaal gelukkig en me. Marvel is besig met die Otaru-afdeling van ons gids. Mount Tengu. The Herring Mansion. Die Music Box Museum. Ek kan myself nie keer om om te draai om 'n laaste kykie op die berg Yotei te kry nie, wat volgens die Ainu die eerste plek in ons wêreld is. Om dit in daardie lig te sien, teen die blou lug, neem jou hart omtrent uit.

En dan verdwyn dit ook.

Video: Hoe om in te pak vir die winterreis

Die besonderhede: Wat om te doen in Hokkaido

Amper daar

Totdat die treinspoor aankom, is die eiland maklik via die New Chitose-lughawe per vliegtuig bereikbaar. Om by Niseko te kom, klim op 'n pendelbus vanaf die lughawe vir 'n rit van drie uur wes.

Hotelle

Cross Hotel Sapporo: Hierdie hoë eiendom is net 'n entjie van die Sapporo-kloktoring af en bied 'n uitsig oor die stad. Sapporo; crosshotel.com ; Verdubbel vanaf $ 133.

Kimamaya deur Odin: 'N Gesellige herberg met nege kamers met kamers in Westerse styl en 'n spa met baddens. Niseko; kimamaya.com ; Verdubbel vanaf $ 252 .

Restaurante

Bang Bang: 'N Geliefde izakaya wat bekend is vir sy sosatiestokkies geroosterde makriel en hoenderhartjies. 188-24 Yamada Kutchan, Abuta-gun, Niseko; 81-136-22- 4292; spiese vanaf $ 2.

Bar Gyu +: Betree hierdie oase deur 'n yskasdeur en gryp 'n brousel na 'n dag op die hange. Niseko; gyubar.com .

Die skuur: By Kimamaya by Odin se bistro (regs) is daar 'n outentieke Franse spyskaart en 'n glasmuur wat die sneeu-terrein ten toon stel. Niseko; nisekobarn.com ; Toegang tot $ 14– $ 28.

Marusan Tei: Die beste plek vir seekos-donburi naby die Curb Market. 20-1-2 Nishi Kita 12 Jo, Sapporo; 81-11-215-5655; Entrées van $ 15– $ 28.

Green Farm Café: 'N Ontspanne plek vir koffie, tee en plaas-tot-tafel-happies. 167-6 Yamada Kutchan, Abuta-gun, Niseko; 81-136-23-3354; Entrées $ 8– $ 13.

Itadakimasu: 'N Sentraal geleë restaurant wat spesialiseer in Genghis Khan-barbecue, 'n gebraaide lamskottel. 5-1-6 Minami 5 Jo Nishi, Sapporo; 81-11-552-4029; stel spyskaarte vanaf $ 10 in.

Uitkykkafee: Hierdie hout-swaar kafee aan die bokant van die berg Niseko Annupuri is slegs bereikbaar met 'n gondel en het 'n ongelooflike uitsig. Niseko; niseko-village.com ; Snacks $ 4– $ 17.

Niseko Supply Co .: Teug aan sjampanje terwyl jy aan vars crêpes en galette knibbel by hierdie opgeknapte bakkery. Niseko; thenisekosupplycompany.com ; Pasteitjies $ 10– $ 15.

Prativo: 'N Restaurant en melkplaas met 'n wonderlike vegetariese buffet en roomys. Niseko; melk-kobo.com ; Middagbuffet $ 13.

Aktiwiteite

Hokkaido Museum vir Moderne Kuns: Die beste plek om die kuns van die eiland te sien, asook 'n groot versameling internasionale glaswerke. dokyoi.pref.hokkaido.lg.jp .

Miyanomori Internasionale Kunsmuseum: Hierdie dekade-oue instelling het 'n sterk versameling kontemporêre kuns, waaronder verskeie werke van Christo en Jeanne-Claude. Sapporo; miyanomori-art.jp .

Sapporo-biermuseum en biertuin: Die land se enigste biermuseum, gehuisves in 'n 125 jaar oue gebou van rooi bakstene wat eens die Sapporo Sugar Company-fabriek was. 9-1-1, Noord 7 Jo, Higashi-ku, Sapporo; 81-11-484-1876.